За Машкай Рамашкінай з дзяцінства замацавалася мянушка бяспутнай. І яна, гэта мянушка, цалкам сябе апраўдвала. Не абыходзілася ў вёсцы ні воднага свавольства, дзе б яна не была завадатарам. То замест школы на рэчку рабят пацягне, то ў сад чужы яблыкамі паласавацца. Суседзі, ківаючы галовамі, хаялі матку, але той асабліва не было справы да дачкі. Дакоры настаўнікаў на Машку таксама ніякага ўражання не мелі. Яна хутка засвоіла, што пусціўшы слязу раскаяння, можна лёгка пазбавіцца ад надакучлівых мараляў.
Вось і цяпер, без асаблівага жадання збіраючыся на пасяджэнне камісіі па справах непаўналетніх, яна ведала што будзе рабіць у выпадку зацягнуўшыхся натацый. Пра сына, які знаходзіўся цяпер у дзіцячым прытулку, Машка думала мала. Не сказаць, каб Марыі зусім было на яго напляваць, недзе ў глыбіні душы яна ўсё ж адчувала нейкія далікатныя пачуцці да хлопчыка. Аднак часцей сын быў для маладой маці абузай, якая замінае ва ўсім. Ды, трэба сказаць, што і нараджэння Косціка на свет яна чакала без асаблівай радасці.
Ледзь-ледзь дацягнуўшы да заканчэння школы, Машка адкрыла для сябе дзверы ў дарослае жыццё. Аднак нічога новага для сябе там не выявіла. Цыгарэты, выпіўка і сустрэчы з хлопцамі, даўно былі для яе звыклай справай. Вось толькі зараз прыходзілася замест школы хадзіць на працу, а гэта дзяўчыне асаблівай радасці не прыносіла. Атрымліваць спецыяльнасць Машка і не думала, таму яе працоўныя будні праходзілі ў родным калгасе. На калгаснай ферме і завязаўся любоўны раман, які развіўся па вядомым сцэнарыі – Марыя зацяжарыла. Даведаўшыся пра такую навіну будучы бацька не моцна ўзрадаваўся, а хутка – і зусім знік у невядомым накірунку.
Неўзабаве пасля гэтага, з’явіўся на свет Косцік, які знешнасцю поўнасцю пайшоў у свайго нядбайнага бацьку. З рудымі валосікамі, з россыпам вяснушак на шчоках, хлопчык быў падобны на маленькі сонечны праменьчык. Але Машку пасля нараджэння сына, цешыла толькі адно – зараз не трэба ісці на цяжкую працу і можна цалкам расслабляцца ў кампаніі сяброў. П’яныя гулянкі сталі штодзённасцю ў доме. Косціка ж, які без перапынку плакаў без матчынай увагі, Машка раз-пораз падкідвала на парукі маці. Аднак і тая прытрымлівалася думкі, што прынятая на грудзі шклянка служыць лепшай жыццёвай рэлаксацыяй. На неаднаразовыя папярэджанні аб выпраўленні, якія паступалі ад сацыяльных службаў Машка не рэагавала. Аднак у той момант, калі гэтыя самыя службы прызналі, што Косцік знаходзіцца ў сацыяльна-небяспечным становішчы і падлягае памяшчэнню ў дзіцячы прытулак, матчыны пачуцці ў Машкі нечакана прачнуліся.
– Вы не маеце права забіраць майго сына, – зрывалася яна на крык ледзь не кідаючыся з кулакамі на супрацоўнікаў прытулку. – Ён зусім не брудны, проста гуляў, таму і выпацкаўся.
– А ў хаце ў нас не прыбрана, бо ўчора было свята, – падтрымлівала яе маці.
Толькі маленькі Косцік заставаўся на здзіўленне спакойным. Ён нават не плакаў, калі чужыя цёткі вялі яго за руку да машыны.
Пасля таго, як сына забралі ў прытулак, Машка пабедавала нядоўга і нават нягледзячы на тое, што рашэннем суда яе прызначылі на працаўладкаванне, сяброўства са шклянкай вадзіць не перастала. Неаднаразовыя прагулы, з’яўленне на працоўным месцы ў нецвярозым выглядзе, прыцягненне ў міліцыю… Здавалася, Машка замест выпраўлення і зусім вырашыла пусціцца ва ўсе цяжкія.
– Як вы растлумачыце тое, што за дадзены на выпраўленне час не выканалі ні адно з прадпісанняў? – пыталіся ў яе на пасяджэнні КСН.
– Гэта ўсё таму, што сына няма побач, а мне дрэнна без яго, – жаласным голасам вяшчала Машка.
– Але вы ж не робіце ніякіх спроб, каб вярнуць свайго сына, а наадварот нібы імкнецеся пераканаць усіх вакол, што ён вам не патрэбны.
– Я стараюся, але не вінаватая, у тым, што атрымліваю зарплату, на якую не тое што рамонт у доме зрабіць, а і пражыць ледзь можна, – парыравала Машка.
– Калі б вы не злоўжывалі спіртным на працоўным месцы, магчыма і даходы павялічыліся, – пераконвалі Машку члены камісіі. Але тая ўпарта стаяла на сваім. Ва ўсіх яе бедах вінаватыя ўсё навакол, акрамя яе самой.
Вердыкт аб пазбаўленні бацькоўскіх правоў на сына прагучаў для Машкі як гром сярод яснага неба. Такіх радыкальных мер яна не чакала.
– Дайце мне яшчэ шанец, я ўсё зраблю, усё што трэба, – залямантавала яна.
– Ён заўсёды застаецца пры вас, было б жаданне выправіцца і самой выхоўваць сваё дзіця.
Пасля такога павароту падзей жаданне вярнуць сына ў Машкі быццам бы з’явілася. Месяцы два яна спраўна працавала, у нецвярозым выглядзе заўважаная не была, атрымлівала станоўчыя водгукі ад працадаўцаў, нават упершыню наведала Косціка ў прытулку. Але потым нібы вычарпала ўвесь ліміт выпраўлення і зноў усё пайшло па накатанай. Аказалася ўсяму прычынай чарговае каханне, якое раптам замаячыла на гарызонце. На ферму ўладкаваўся новы даглядчык – Грыша, які пасля некалькіх сустрэч хутка перакваліфікаваўся да Машкі ў сужыцелі. Свята ўз’яднання роднасных душ зацягнулася надоўга, у сувязі з чым, на працы новаспечаныя Рамэа і Джульета з’яўляліся ўсё радзей.
Знаходзячыся на чарговай прафілактычнай гутарцы ва ўчастковага, Машка не асоба ўслухоўвалася ў яго маналог. Толькі нечаканае пытанне прымусіла яе схамянуцца.
– У сына пытаюся даўно была? – з дакорам глядзеў на яе міліцыянер.
Машка адвярнулася.
– Ды ўжо ж бачу, што ні разу, – пахітаў ён галавой. – Можаш больш не перажываць, узялі яго на выхаванне ў годную сям’ю. Аднак ад пакрыцця расходаў на ўтрыманне хлопца збочыць табе не ўдасца. Так што Марыя, бяры сябе ў рукі, альбо прыйдзецца прыняць у адносінах да цябе больш строгія меры. Як я і казаў, учыніш ваяж у ЛПП.
Машка як кітайскі балванчык ківала галавой згаджаючыся з участковым. Толькі ў галаве гэтай варушыліся зусім іншыя думкі: “Яе сына выхоўвае нейкая там невядомая баба? Хм… Трэба паглядзець яшчэ ці падыходзіць яна для яго выхавання.”
Не зразумела якім чынам, а толькі Машка дазналася, дзе і з кім жыве цяпер яе Косцік. Аказалася не так ужо і далёка – у суседняй вёсцы. Грыша доўга адгаворваў яе ехаць туды.
– Ну навошта табе гэта трэба? Усё роўна забіраць ты яго не збіраешся, ды і правоў на яго ніякіх не маеш. Што табе наогул так даўся гэты пацан? Падумаеш, народзім яшчэ аднаго, – пераконваў ён Машку.
– Забіраць не збіраюся. Проста хачу паглядзець, хто яго гадаваць будзе і ўсё тут, – засталася непахіснай яна.
Патрэбны дом знайшлі хутка, толькі Грыша з ёй ісці адмовіўся. Машка няўпэўненым крокам зайшла ў двор. Дакладней не зайшла, а пракралася, ціха, як зладзейка. Чамусьці больш за ўсё яна баялася таго, што маленькі сын пазнае яе. Нарэшце яна ўбачыла свайго Косціка. Увесь чысценькі, з акуратна прычэсанымі рудымі кудрамі, ён гуляўся ў імправізаванай пясочніцы. Забрахаў сабака. З хаты выйшла не маладая ўжо жанчына.
– Вы нешта хацелі? – спытала яна, убачыўшы стаяўшую ў двары Машку.
Тая ж з усмешкай на твары, вывучаючы разглядала гаспадыню, пакуль яна не паўтарыла сваё пытанне.
– Я… вады. Можна папрасіць вады? – апамяталася Машка і пакуль гаспадыня хадзіла ў дом, зноў пераключылася на сына. Ён спакойна працягваў гуляць і нават не зірнуў на яе. Цалкам задаволіўшы сваю цікаўнасць, чакаць ваду Машка не стала.
– Ну што там? – кіўнуў Грышка, які чакаў яе непадалёк.
– А нічога, – з усмешкай сказала Машка. – Нармальная, такая баба. Ну што ўжо, няхай гадуе…
Фота ўзята з інтэрнэта і носіць ілюстрацыйны характар
Предложить публикацию