Яўгенію Петрасян, настаўніцу па класе скрыпкі Смаргонскай дзіцячай музычнай школы мастацтваў імя М.К.Агінскага добра ведаюць і паважаюць не толькі вучні, але і бацькі. Шчыры, адкрыты душой чалавек, настаўніца штодзень вучыць дзяцей чароўнай музычнай грамаце. Яна шчыра любіць музыку, а яшчэ больш – сваіх навучэнцаў, якім прысвячае шмат працоўнага і нават уласнага вольнага часу.
І яны творча растуць пад крылом цярплівага, таленавітага музыканта і педагога, паказваючы значныя поспехі ў музыцы. Толькі за апошні час узорны ансамбль “Завадныя смыкі” пад кіраўніцтвам Яўгеніі Вячаславаўны быў узнагароджаны граматамі і дыпломамі лаўрэатаў на рэспубліканскіх і міжнародных конкурсах “Восеньскі зоркапад”, “Мы таленты твае, Беларусь”, “Фарбы Прагі”, “Талісман удачы”.
Цяпер, гледзячы на жыццярадасную настаўніцу, цяжка паверыць у тое, што за яе плячыма няпросты і складаны лёс, поўны выпрабаванняў.
Як успамінае Яўгенія Вячаславаўна, прыехала яна разам са сваёй сям’ёй на Смаргоншчыну з далёкага і невялікага горада Сумгаіт (былая Рэспубліка Азербайджан). Заставацца на малой радзіме было небяспечна: ішла вайна з Нагорным Карабахам. Было страшна і вельмі жудасна. Бацька памёр. На двары тады быў 1990 год… Няпросты і складаны для былога Савецкага Саюза час. Невялікая торба, крыху грошай – вось усе набыткі. Як кажуць у народе, ногі б толькі ўнесці. Ехалі ў невядомасць. Сям’я Петрасян ніколі не чула пра горад Смаргонь. “Прыехалі голыя-босыя”, — з усмешкай узгадвае маці, Раіса Петрасян. Тады малой Жэнечцы было ўсяго шэсць год.
На новым месцы сям’ю Петрасян чакалі новыя выпрабаванні. Адразу было складана атрымаць грамадзянства. Спачатку жылі ў інтэрнаце, на пятнаццаці квадратных метрах. Жылі ўтраіх: Жэня, маці і дзядзька. У сувязі з адсутнасцю грамадзянства, на працу было проста немагчыма ўладкавацца — патрабавалі дакументы. І з дакументамі дапамаглі. Як зазначае Яўгенія Вячаславаўна, дапамагалі ўсе, чым маглі: бульбай, вопраткай, нават цёплую коўдру пазычалі. Ніхто не быў абыякавым да чалавечага гора. З вялікай удзячнасцю Раіса Петрасян ўзгадвае дырэктара сярэдняй школы № 3 Смаргоні Аляксандра Будая, куды пайшла Жэня вучыцца ў першы клас. Аляксандр Еўстаф’евіч вельмі дапамог сям’і Петрасян, выпісаўшы матэрыяльную дапамогу. Атрыманых грошай хапіла, каб набыць сезонны абутак і адзенне. Пасля маці ўладкавалася прыбіральшчыцай ў ГУМ. Пайшоў заробак, і стала круху лягчэй. Дзядзька, Тэймур Пагасян, чалавек творчы, таксама хутка “зачапіўся”, пачаў працаваць музыкантам у рэстаране “Вілія”, на розных святах. Ён цудоўна валодаў ігрой на розных музычных інструментах, прыгожа спяваў. Так, раззнаёміўшыся з мясцовым насельніцтвам, сям’я Пагасян – Петрасян стала для ўсіх сваёй.
Нарэшце, атрымаўшы грамадзянства, зарабілі на доўгачаканаую кватэру. Так і жывуць па-суседску і зараз, вось ужо 30 гадоў. Дзверы дома сям’і Петрасян заўсёды адчынены для сяброў, суседзяў і проста знаёмых.
Сёння Яўгенія Вячаславаўна называе сябе шчаслівым чалавекам, бо побач з ёй родныя і блізкія людзі, яна займаецца любімай справай, і самае галоўнае, верыць у сябе, у будучае, у заўтрашні дзень. Смаргоншчына стала для яе сям’і не толькі пастаянным месцам жыхарства, але і другім домам.
Вольга ІЛЬІНА,
настаўнік беларускай мовы і літаратуры
сярэдняй школы № 3 Смаргоні
Предложить публикацию